مسند الامام المجتبی الحسن بن علی علیهما السلام

این اثر، پژوهشی است در زندگینامه، فضایل، احادیث، رخدادهای مربوط به پس از شهادت و صلح امام حسن مجتبی(ع) و حوادث مربوط به آن.

کتاب که به روش توصیفی به رشته تحریر در آمده، با استفاده از مصادر مشهور عالمان شیعه و نیز کتاب های معروف اهل سنت تدوین شده است. نویسنده در این اثر، کوشیده است تا اطلاعاتی در باره شخصیت امام حسن و ابعاد وجودی آن حضرت و گفتارها و رفتارهایش برای خوانندگان فراهم آورد. وی، روایات امام حسن(ع) را با اسناد خود نقل کرده و کتاب را در سه فصل سامان داده است.

کتاب از ولادت امام شروع می شود و نویسنده بی هیچ توضیح و تحلیلی، روایات مربوط را در باره آن نقل می کند و مباحث خود را با بحث از نام ها، لقب ها، شمایل، مناقب، نص بر امامت، دانش، زهد و عبادت، و حوادثی از دوران کودکی و نوجوانی و جوانی امام حسن ادامه می دهد.

آیه های نازل شده در شأن امام حسن و سایر اعضای اهل بیت، و سخنان رسول گرامی در باره این امام همام و مقام و شأن امامت ایشان و جایگاه او در عالم هستی و در عالم آخرت، دیگر بحث های کتاب است.

نویسنده، آن دسته از روایت هایی را که میان امام حسن و امام حسین، مشترک هستند و از پیامبر و امام علی رسیده و نیز نوع برخورد پیامبر و امام علی با آن دو بزرگوار را نقل کرده و در ادامه، حضور امام حسن در جنگ جمل و صفین را گزارش و سخنان ایشان را در باره ماجرای حکمیت نقل کرده است.

رویارویی، گفت و گوها و پیشامدهای میان امام و معاویه و ولید و مروان و زیاد و معاویه بن خدیج، ابو بکر، سلیمان بن صرد، عبدالله بن عباس، عبدالله بن عمر، یزید بن معاویه، صغیره بن شعبه، جبیر، عبدالله بن زبیر، ابن مسلمه و خضر نبی را نقل کرده است.

ادامه مباحث، به شهادت امام و چگونگی آن، زیارت امام، همسران، فرزندان، اصحاب، دوستداران، مرثیه هایی در باره ایشان اختصاص دارد. روایات نقل شده از امام که به صورت موضوعی تنظیم شده، از دیگر مباحث کتاب است. عقل، علم، توحید، اوصاف پیامبر، امامت، غیبت، مناقب اهل بیت، خصائص شیعه، صفات مؤمن، مواعظ، عشره، قرآن دعا، طهارت، نماز و روزه، اعتکاف، زکات، انفاق، معشیت، حج، زیارت، جهاد، نکاح، طلاق، اولاد، تجمل، خوردنی ها و آشامیدنی ها، آزادی برده، قضا، حدود و دیات، جنازه و مواعظ و حکمت ها، عنوان های باب های احادیث امام حسن مجتبی در این کتاب است.

فصل پایانی کتاب را نام راویان از امام مجتبی(ع) به خود اختصاص داده است.