شرح نهج البلاغه – ابن میثم

ابن میثم اولین فیلسوف و متکلم معروف شیعی است که شرح مفصل بر نهج البلاغه نوشته است. اهمیت این شرح از این جهت مورد توجه است که در بیشتر زمینه های علمی، علمای پس از او به شرح ابن میثم استناد کرده اند. در عرصه فلسفه، شخصیت او در میان متکلمان از همه برجسته تر بود تا آنجا که او را “فیلسوف محقق” و “حکیم مدقق” نامیده اند. قاضی نور الله شوشتری گفته است شرح او مشتمل بر حکمت و کلام و تصوف است.

شرح کبیر نهج البلاغه از اهمیت خاصّى برخوردار است و چنان که از مقدّمه خود شارح استفاده مى‏ شود، تشویق علاء الدّین عطاملک جوینى حاکم بغداد سبب شده است تا او شرح کبیر نهج البلاغه را بنویسد و سپس بخاطر فرزندان عطاملک ابو منصور محمد، و مظفر الدّین ابو العباس شرح کبیر را دو بار خلاصه کرده و آن را شرح متوسّط و صغیر نامیده است. برخى شرح کلمات قصار ابن میثم را شرح سوّم او شمرده ‏اند.

مهمترین ویژگی شرح ابن میثم، صبغه کلامی و فلسفی آن است. ابن میثم به علت مطالعات گسترده حکمی و کلامی، با نگاه یک متکلم شیعی کوشیده است تا به بررسی و شرح نهج البلاغه بپردازد. این ویژگی ضمن آنکه یک امتیاز برای این شرح تلقی گردیده، اما به علت تحت الشعاع قرار گرفتن سایر مسائل، مورد نقد برخی از شارحان دیگر قرار گرفته است.

از مؤلفه‌هاى موجود در این شرح مى‌توان به بخش بندى متن در صورت طولانى بودن آن، شرح تکه تکه هر بخش، بخش بندى موضوعى متن، استفاده های بجا و شایسته از قرآن کریم در توضیح و تفسیر کلام مولی علیه السلام، نظر به سایر شرح های قبل از خود و گاه با نقل کلمات شارحان پیشین به تایید یا تضعیف اقوال آنان می پردازد.

اشاره به اقوال ادیبان گذشته در فهم کلمات نهج البلاغه، استفاده از احادیث اهل بیت و صحابه، به کارگیرى مباحث کلامی، فلسفى و منطقى، استفاده از گفته‌هاى تاریخى، استفاده از اشعار عرب، تکمیل شعر به کار رفته در کلام حضرت امیر، به کارگیرى علوم ادبى چون صرف، نحو و بلاغت، شرح ندادن قسمت‌هایى از متن، بیان معاریض و اشارت موجود در کلام حضرت على(ع)، بیان اشتراکات و تشابهات، شرح مفصل بخش‌هایى مربوط به توحید و خداشناسى، ذکر خاستگاه کنایات و ضرب‌المثل‌ها، مشخص نکردن منبع و گوینده برخى اقوال، از دیگر ویژگی های این کتاب است.

مؤلف واژه “السید” را برای سید رضى بکار برده و با جمله “و بالله التوفیق” و گاه “بالله التوفیق و العصمة” یا “بالله العصمة و التوفیق” یا تعابیرى از این دست، شرح را به پایان مى‌برد.